شعری از استاد شهریار

ای غنچه ی خندان چرا خون در دل مــــا می کنی

                                                   خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا می کنی

         از تـــیر کج تابی تو، آخـــــــــــر کمان شد قامتم

                                                   کاخت نگون باد ای فلک با ما چــه بد تا می کنی

          ای شمــــــــع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را

                                                  با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنی

          با چون منی نازک خیــــــــــال ابرو کشیدن از ملال

                                                زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا می کنی

           امروز ما بیــــــــــچارگان امید فرداییـــــش نیست

                                                 این دانی و با ما هـــــــــنوز امروز و فردا می کنی

          ای غم بگو از دست تو آخــــــــــر کجا باید شدن؟

                                                 در گوشه ی میـــــخانه هم ما را تو پیدا می کنی!

          ما «شهــــــــریارا» بلبلان دیدیم بر طــــرف چمن

                                                  شور افکن و شیرین سخن اما تو غوغا می کنی